Blog o biznesie View RSS

Zakłady bukmacherskie 2 Jun 2014 1:52 AM (11 years ago)

Ciro Immobile oświadczył, że od przyszłego sezonu będzie grał w barwach Borussii Dortmund. Napastnik Torino FC po ostatnim sezonie znalazł się w strzeleckiej czołówce Serie A - Zakłady bukmacherskie.
Doniesienia o możliwości dołączenia Immobile do Die Schwarzgelben krążyły we włoskiej i niemieckiej prasie już od dawna, ale ostatnie oświadczenie piłkarza znacznie przybliża ten scenariusz.
W wywiadzie dla Rai Sport, 24-letni Immobile zapewnił, że rozmowy z Niemcami są już w ostatniej fazie, a on sam będzie od przyszłego sezonu grał w Bundeslidze. Transfer wyceniany jest na ok. 20 milionów euro.
"Wszystko jest już ustalone, o czym mówiłem już nieco wcześniej. W tej chwili czekam tylko na złożenie podpisu pod umową", powiedział.
Immobile zdobył w zakończonym niedawno sezonie 22 bramki, pomagając Torino w wywalczeniu mocnej pozycji w czołówce tabeli. Ekipa ostatecznie zajęła siódme miejsce.
Jego obecność w Dortmundzie znacznie wzmocniłaby ekipę po odejściu Roberta Lewandowskiego, który od przyszłego sezonu będzie reprezentował Bayern Monachium.
Immobile nie powinien jednak zakładać, że miejsce w podstawowym składzie będzie mu się z góry należeć. Die Schwarzgelben zapewnili sobie także usługi snajpera Herthy Berlin Adriana Ramosa. Kolumbijczyk może dla Immobile być poważnym konkurentem.
Włoski napastnik będzie miał szansę zaprezentować się w Pucharze Świata, znajdując się w 23-osobowej kadrze trenera Cesare Prandelliego. W Brazylii zabraknie natomiast Riccardo Montolivo, który w czasie sparingu złamał nogę.

Posnet Temo HS EJ Drukarka Fiskalna 9 May 2014 1:21 AM (11 years ago)

Informatyczny Nośnik Danych (kopia elektroniczna)		Karta microSD, microSDHC
Eurofiskalizacja		Możliwość zaprogramowania dowolnej waluty w jakiej moduł fiskalny będzie rejestrował sprzedaż.
Mechanizm drukujący		Jeden mechanizm termiczny Wrzutowy system wymiany papieru Szerokość papieru: 57mm Długość rolki: 14 metrów 40 znaków w wierszu Szybkość wydruku: 22 linie/s
Wyświetlacz klienta		Alfanumeryczny LCD z podświetleniem 2 x 16 znaków
Wyświetlacz operatora		Wspólny z wyświetlaczem klienta
Komunikacja z PC		1 x USB Bluetooth (za pomoca dodatkowego modułu) Zgodność z protokołami komunikacyjnymi Posnet oraz Thermal
Zasilanie / pobór mocy		Wewnętrzny akumulator zapewniający wydruk 50 000 wierszy paragonu Zewnętrzny zasilacz 230V AC / 10-15V DC / 15W
Wymiary i waga		86 x 46 x 128 mm (szer. x głęb. x wys.) ~ 380 g (z papierem)
Zakres temperatur pracy		0 – 40oC
Baza towarowa		100 000 nazw towarów Do 40 znaków nazwy towaru + dodatkowa linia opisu
Stawki podatkowe		7 programowalnych stawek (A..G)
Wyposażenie dodatkowe		Pokrowiec (opcja) Ładowarka samochodowa 12V / 24V / 48V (opcja) Moduł Bluetooth (opcja)
Ilość pozycji na paragonie		do 255
Formy płatności		Gotówka Karta (z dodatkowym opisem) Czek (z dodatkowym opisem) Bon (z dodatkowym opisem) Kredyt (z dodatkowym opisem) Waluta (z dodatkowym opisem)
Rabaty		Rabat kwotowy do pozycji paragonu Rabat procentowy do pozycji paragonu Rabat kwotowy do całego paragonu Rabat procentowy do całego paragonu
Raporty fiskalne		Raport dobowy Raport okresowy Raport okresowy miesięczny Raport okresowy rozliczeniowy
Raporty niefiskalne		Raport zmianowy Raport wpłaty do kasy Raport wypłaty z kasy Raport stanu kasy Raport kasy Podsumowanie sprzedaży Miesięczne podsumowanie sprzedaży Raport bazy towarowej Raport towarów zablokowanych Raport serwisowy Raport zmiany stawek PTU Raport zmiany czasu Raport kasjera
Najważniejsze funkcje		Kopia elektroniczna paragonu z możliwością zdalej archiwizacji (EJ) Zmiana waluty ewidencyjnej (eurofiskalizacja) Drukowanie faktur VAT (FV) Dodatkowa linia opisu dla każdej pozycji na paragonie Wydruk kodów kreskowych na paragonach (numer systemowy) Formatki wydruków m.in. do obsługi systemów lojalnosciowych i rabatowych System raportów i wydruków umożliwiający obsługę transakcji elektronicznych Przypominanie o obowiązkowym przeglądzie okresowym

Indian Wells, Stany Zjednoczone 06.03 - 16.03 6 Mar 2014 5:01 AM (11 years ago)

BNP Paribas Open, a wcześniej Pacific Life Open to turniej kategorii ATP World Tour Masters 1000 o łącznej puli nagród $4,720,380. Rozgrywany był od 1974 w Tucson, Palm Springs, Rancho Mirage, La Quinta, a od 1987 odbywa się na kortach twardych w Indian Wells. Od 2000 roku rozgrywki odbywają się na obiekcie Indian Wells Tennis Garden, który mieści aż 16,100 miejsc siędzących. Co czyni go drugim na świecie największym stadionem. Jest pierwszym turniejem w którym używano technologii Hawk Eye na wszystkich kortach, w marcu 2011 roku. W 2012 został także pierwszą imprezą, która łączy ATP z WTA w której zwycięzcy otrzymują po $1,000,000. Jest to jeden z dwóch turniejów w ciągu roku w którym drabinka jest rozpisana na 96 osób w grze pojedynczej, dzięki temu nieoficjalnie nazywany jest piątym turniejem wielkoszlemowym. Wygrywali tu tenisiści tacy jak Boris Becker.Zapraszamy do zbadania jaki wyniki na zywo tenis będzie niebawem.

Posnet Neo EJ Standard 24 Feb 2014 11:21 PM (11 years ago)

Posnet Neo EJ Standard - kasa fiskalna warszawa

kopia elektroniczna

Posnet NEO EJ Standard
5 000 kodów towarowych
Cena: 1799 zł (2212,77 zł z VAT)

Posnet NEO EJ Plus
12 000 kodów towarowych
Cena: 1999 zł (2458,77 zł z VAT)

Złącza 3 x RS232, 1 X USB
Wielowalutowość (przygotowana na eurofiskalizację)
Dłuższa, 100 metrowa rolka papieru oryginału
Najwyższy standard wykonania
Nowoczesny i elegancki design

Elzab Delta Max / Elzab Delta Max E 24 Feb 2014 11:19 PM (11 years ago)

Ilość PLU: 20479, 40959, 61439 (towarów)

Kasa fiskalna warszawa

Ceny, kopia papierowa:
od 2940 2540 zł, promocja ; 20479 PLU (towarów)
do 3290 3090 zł, promocja ; 61439 PLU (towarów)

Elzab Jota - kopia papierowa 5 Feb 2014 10:59 PM (11 years ago)

kasy fiskalne warszawa

2047 PLU (towarów)
Drukarka termiczna

Elzab Jota E - kopia elektroniczna 5 Feb 2014 10:58 PM (11 years ago)

kasy fiskalne warszawa

 

Jakie koszty przy zakładaniu spółki z o.o.? 21 Jan 2014 12:06 AM (11 years ago)

Co może być wkładem do spółki komandytowej? 21 Jan 2014 12:03 AM (11 years ago)

Przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej 21 Jan 2014 12:01 AM (11 years ago)

W związku ze skargą otrzymaną w dniu 25 maja 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt, doręczonej w dniu 13 marca 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Uzasadnienie

 Zapraszmy do sklepu z kasami fiskalnymi

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Na podstawie decyzji Burmistrza Miasta zatwierdzającej podział nieruchomości stanowiącej własność osób fizycznych, zostały wydzielone m. in. działki przeznaczone pod budowę dróg, które zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) przeszły z mocy prawa na własność Gminy Miasta. Przejęta działka o powierzchni 843 m² należała do osoby fizycznej, niebędącej zarejestrowanym podatnikiem VAT.
Stosownie do art. 98 ust. 3 ww. ustawy, za działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Natomiast, zgodnie z art. 131 ust. 1 ww. ustawy, w ramach odszkodowania właścicielowi nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.
Właściciele w protokole uzgodnień z dnia 9 sierpnia 2011 r. wyrazili zgodę na przyznanie im działki zamiennej o pow. 823 m², bez dopłat pieniężnych, w ramach przysługującego im odszkodowania za grunt przejęty pod budowę dróg. Na powyższe przyznanie nieruchomości zamiennej również wyraziła zgodę w swojej uchwale Rada Miejska.
Zaproponowana przez Gminę Miasta działka do zamiany jest niezabudowana. Jej wartość wg. sporządzonego operatu szacunkowego wynosi 44.647 zł netto. Dla powyższej działki brak jest obowiązujących ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta zatwierdzonego uchwałą rady Miejskiej z dnia 25 kwietnia 2002 r., działka ta znajduje się w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Z rejestru ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to grunt rolny sklasyfikowany jako RVI.
Aktualnie czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku o towarów i usług jest powołany do obsługi Gminy – Urząd Miejski, który posiada nadany numer NIP. Gmina Miasta nie posiada własnego numeru NIP i nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług. Urząd rozlicza podatek VAT od wszystkich czynności podlegających opodatkowaniu oraz składa miesięczne deklaracje VAT-7. Faktury VAT sprzedaży wystawiane są przez Urząd a na fakturach będących dowodem zakupu jako nabywca również występuje Urząd.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług...
Zdaniem Wnioskodawcy, nieruchomość oznaczona w ewidencji gruntów jako grunt rolny, ale dla której nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, nie jest opodatkowana podatkiem VAT, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do treści powołanego przepisu, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
W przypadku braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego działki będącej przedmiotem zamiany w ramach przysługującego odszkodowania, wiążące powinny być zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Nieruchomość w ewidencji gruntów sklasyfikowana jest jako grunt rolny, dla celów podatku VAT uznać należy, iż jest to teren niezabudowany inny niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę i dostawa przedmiotowej działki będzie zwolniona z podatku VAT.
Nie mają znaczenia zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, gdyż studium nie jest przepisem prawa miejscowego i może być w dowolnym momencie zmienione przez Radę Miasta. W razie braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego wiążące są zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Stanowisko takie potwierdza NSA w następujących orzeczeniach, np. z 15 kwietnia 2008 r. (II FSK 372/07), z 29 czerwca 2006 r. (II FSK 1505/05) oraz WSA w Rzeszowie w wyroku z 9 sierpnia 2011 r. (I SA/Rz 368/11).
Podobna sprawa była przedmiotem sporu, który rozstrzygnął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. I FSP 8/10). Omawiany problem wyglądał następująco.
W dniu 8 lipca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak: IPPP1/443-1120/08-2/AW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe wskazując, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższa transakcja winna być opodatkowana na zasadach ogólnych stawką podstawową zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, z uwagi, iż studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywany na szczeblu gminnym wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma nastąpić wiążące, zarówno władze, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy.
Przedmiotowa interpretacja była przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/ Łd 1423/08 uchylono zaskarżoną interpretację.
W wydanym orzeczeniu Sąd uznał, że „(…) w momencie dokonywania sprzedaży dla przedmiotowego terenu nie było obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, co wynika zarówno z wniosku skarżącego, jak i interpretacji organu. W tej sytuacji, decydujące znaczenie w sprawie będzie miał wypis z rejestru gruntów, z którego wynika, że przedmiotowa działka stanowi grunt orny.” Opierając swe orzeczenie na powyższym założeniu WSA uznał, iż przedmiotowa dostawa spełnia wymogi uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i uznał zaprezentowane w wydanej interpretacji indywidualnej stanowisko za sprzeczne z powołanym przepisem.
Powyższy wyrok był przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarga kasacyjna Organu nie zasługuje na uwzględnienie. Ponadto wskazał, że „w świetle art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Brak zatem podstaw aby uznać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w zaskarżonym wyroku dokonał błędnej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT”.
Z podobnym stanowiskiem zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji nr IPPP1/443-1120/08/11-6/S/AW z dnia 1 lipca 2011 r., w której Gmina powołała się na ten sam wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W dniu 9 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.
W treści interpretacji stwierdzono, że zamianę nieruchomości w świetle ustawy o podatku od towarów i usług traktuje się jako odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Natomiast w celu określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.
Jednocześnie stwierdzono, że w celu prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy.
W myśl art. 4 ust. 1 powołanej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Zgodnie art. 4 ust. 2 ww. ustawy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego i decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych. W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).
Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu/lokalizacji inwestycji celu publicznego decyduje przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.
Natomiast, ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.
Mając na względzie powołane przypisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazano, że przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ przedmiotowa działka jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta.
Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem tut. Organu w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt, Gmina pismem z dnia 26 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 29 marca 2012 r.), wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W odpowiedzi z dnia 17 kwietnia 2012 r. znak: IPTPP1/443W-14/12-2/EOG na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS podtrzymując jednocześnie swoje stanowisko.
Wobec powyższego, w dniu 23 maja 2012 r. (data stempla pocztowego) za pośrednictwem Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim Pełnomocnik Skarżącej wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na interpretację indywidualną z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS. Skarga została wniesiona w ustawowym terminie.
Zaskarżonej interpretacji Pełnomocnik Strony Skarżącej zarzuca:

• nieocenienie charakteru prawnego Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego;

• błędne zakwalifikowanie przeznaczenia gruntu;

• niewypełnienie dyspozycji art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa.

W uzasadnieniu skargi Pełnomocnik wskazuje, iż organ wydający indywidualną interpretację nie wziął po uwagę charakteru prawnego Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego. Nie jest to bowiem akt prawa miejscowego, a jedynie akt „kierownictwa wewnętrznego”. Oznacza to, że jest to dokument „wiążący” wyłącznie dla organów gminy oraz jej jednostek organizacyjnych, które są bezpośrednio zaangażowane w procesie zagospodarowania przestrzeni na terenie gminy i to wyłącznie przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Taka interpretacja art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest w pełni uzasadniona w oparciu o wykładnię językową tej normy prawa. Ustawodawca formułując treść tego przepisu określił w sposób niebudzący wątpliwości w jakich sytuacjach ustalenia studium są wiążące dla organów gminy. Akt ten nie może być podstawą dla określania sposobu wykonywania prawa własności, a co za tym idzie dla określenia przeznaczenia danego terenu, a tym bardziej dla określenia czy możliwym jest skorzystanie ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Studium nie może również stanowić materialno prawnej podstawy odmowy dopuszczenia przedsięwzięć inwestycyjnych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2009 r.; II OSK 1728/2008). Oznacza to, że nie można powoływać się na treść studium przy określaniu sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości.
Jednocześnie wskazano, iż w przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma właściwe zakwalifikowanie przeznaczenia gruntu, a decydują o tym zgodnie ze stanowiskiem reprezentowanym przez Gminę, zapisy ewidencji gruntów i budynków zgodnie z ustawą Prawo geodezyjne i kartograficzne. Dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem stanowią one dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. Ustalenia oparte o treść tych dokumentów urzędowych stanowią istotny element określenia podatkowego stanu faktycznego. Zgodnie z art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę do planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń (potwierdza tę tezę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 1995 r.; SA/Wr 1703/94; Wspólnota 1995 r. Nr 42, poz. 24, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 1994 r.; III SA 1685/93; Wspólnota 1994 r. Nr 40, poz. 14). Ponadto w ocenie Skarżącej Dyrektor Izby Skarbowej nie wskazał w swojej interpretacji dlaczego nie uznaje za prawidłowe stanowisko reprezentowane przez Gminę i potwierdzające jego słuszność orzecznictwo sądów, stwierdzające w sposób autorytarny, że przytoczone przez Skarżącą argumenty „nie mogą mieć znaczącego wpływu na ocenę prawną przedmiotowej sprawy”. Organ podatkowy nie wykazał również, różnicy jaka zachodzi według niego przy określaniu źródeł przeznaczenia terenu na potrzeby podatku od nieruchomości, rolnego, itd., a podatku VAT powodująca, że przy ustalaniu tych należności podatkowych dla określenia przeznaczenia gruntu stosuje się raz przepisy ewidencji gruntów a w innym przypadku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a więc nie dokonał ich interpretacji przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, czyli nie wypełnił dyspozycji art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa.
Wobec powyższego Pełnomocnik Skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym przeanalizowaniu opisanego zdarzenia przyszłego uwzględnia w całości skargę wniesioną dnia 23 maja 2012 r. i stwierdza, że stanowisko Strony Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura – 19 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt - jest prawidłowe.
Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje:
W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy (rada miasta) i wójt (burmistrz, prezydent).
W świetle art. 33 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o samorządzie gminnym, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy (miasta).
Urząd gminy (miasta) jest więc jedynie aparatem pomocniczym wójta (burmistrza, prezydenta), którego jedyną funkcją jest zapewnienie sprawnej realizacji zadań tego organu gminy (miasta). Ustawa o samorządzie gminnym nie nadaje urzędowi gminy (miasta) statusu jednostki organizacyjnej (jednostki organizacyjnej sektora finansów publicznych), zatem brak jest podstaw do upodmiotowienia urzędu gminy (miasta), jako podatnika. Zatem wydając interpretację zmieniającą w wyniku skargi Gminy Miasta reprezentowanej przez pełnomocnika, z uwagi na treść wniosku ORD-IN, tut. Organ dokonał prawidłowego oznaczenia Wnioskodawcy tj. Gminę Miasto.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).
Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem dostawy towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Z przywołanych przepisów wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).
W sytuacji przedstawionej we wniosku uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów (gruntu) w zamian za odszkodowanie. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.
Z przytoczonych przepisów nie wynika jednak, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.
Na podstawie art. 131 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651), w ramach odszkodowania właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu wywłaszczonej nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.
Jak stanowi ust. 4 tego przepisu, różnicę między wysokością odszkodowania ustalonego w decyzji a wartością nieruchomości zamiennej wyrównuje się przez dopłatę pieniężną.
Na podstawie art. 131 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami przeniesienie praw do nieruchomości zamiennej na rzecz osoby, której zostało przyznane odszkodowanie, następuje z dniem, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna. Decyzja ta stanowi podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej.
Przez umowę zamiany, zgodnie z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując jednocześnie w charakterze dostawcy, jak i nabywcy.
Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.
Tak więc w swojej funkcji ekonomicznej umowa zamiany jest zbliżona do umowy sprzedaży, stąd art. 604 ustawy Kodeks cywilny, nakazuje stosować do niej odpowiednio przepisy o sprzedaży. Zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.
Biorąc pod uwagę powyższe, zamianę nieruchomości w świetle ustawy o podatku od towarów i usług traktuje się jako odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.
Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).
Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.
Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.
Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Przenosząc własność nieruchomości Gmina nie realizuje ani zadań własnych, ani zleconych. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.
Wskazać należy, że ani organ władzy publicznej (wójt, burmistrz, prezydent miasta) ani urząd obsługujący ten organ (urząd gminy, czy też urząd miasta) wydając nieruchomość nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Zarówno organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, iż czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W rozpatrywanym przypadku nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane.
Gmina, nie może również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie. Dokonując przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością, jak już powyżej wskazano Gmina nie realizuje zadań własnych, ani zleconych przez organ administracji rządowej.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.
Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).
Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.
Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy (rada miasta) i wójt (burmistrz, prezydent).
W myśl art. 33 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o samorządzie gminnym, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy (miasta).
Jak wynika z powyższego, urząd gminy nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd gminy jest jednostką pomocniczą służącą do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy. Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe gminy i urzędu gminy, również na gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości gminy podmiotowość urzędu miasta. Zatem urząd gminy działając w imieniu Gminy realizuje zadania własne Gminy jednakże osobowość prawną oraz zdolność do czynności prawnych ma wyłącznie Gmina.
Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.
Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.
Jeśli chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu niezabudowanego to ustawodawca przewidział takie w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jedynie w przypadku, gdy przedmiotem dostawy są tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.
Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu.
Zatem kluczowym elementem pozwalającym stwierdzić, czy dostawa nieruchomości niezabudowanych może skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT jest określenie przeznaczenia gruntu.
Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.
Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu).
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego: miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.
W myśl art. 9 ust. 1 i 4 ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.
Zgodnie z treścią art. 9 ust. 5 cyt. ustawy, studium nie jest aktem prawa miejscowego, co z kolei oznacza, że studium nie na mocy aktu powszechnie obowiązującego.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi de facto akt kierownictwa zewnętrznego i jako taki jest wiążący tylko dla kierownictwa gminy w zakresie sporządzania projektu przyszłego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium w żadnej mierze nie ma wpływu na sytuację prawną właściciela nieruchomości. W związku z powyższym na gruncie przepisów podatku od towarów i usług, zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, nie mogą warunkować o przeznaczeniu nieruchomości pod zabudowę.
Natomiast stosowanie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.
Zatem dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.
Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego – „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/1 12/WE Rady.
Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy – przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Z treści złożonego wniosku wynika, że na podstawie decyzji Burmistrza Miasta zatwierdzającej podział nieruchomości stanowiącej własność osób fizycznych, zostały wydzielone działki przeznaczone pod budowę dróg, które zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami przeszły z mocy prawa na własność Gminy. Za działki i grunty wydzielone pod drogi publiczne przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. w ramach odszkodowania właścicielowi nieruchomości może być przyznana nieruchomość zamienna. Właściciele nieruchomości wyrazili zgodę na przyznanie im działki zamiennej bez dopłat pieniężnych w ramach przysługującego im odszkodowania za grunt przejęty pod budowę dróg. Działka do zamiany zaproponowana przez Gminę jest niezabudowana. Dla działki tej brak jest obowiązujących ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta działka ta znajduje się na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Natomiast z ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to grunt rolny.
W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której w zamian za przejętą działkę, Gmina na wniosek właścicieli wywłaszczonej działki zamierza przyznać działkę zamienną na podstawie art. 131 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Działka zamienna, która ma być przyznana w ramach odszkodowania, jest działką z zasobu nieruchomości Wnioskodawcy. Tym samym Gmina, w ramach odszkodowania, dokona na rzecz dotychczasowych właścicieli wywłaszczonej nieruchomości przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel w stosunku do innej działki zamiennej. Przedmiotową czynność, która zostanie dokonana przez Gminę, należy uznać za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Jednakże dla działki tej brak jest obowiązujących ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta działka ta znajduje się na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Natomiast z ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to grunt rolny.
Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż dla zamierzonej czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości zamiennej Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność dostawy nieruchomości zamiennej będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Jednakże na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy przedmiotowa transakcja będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.
Reasumując, przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ przedmiotowa działka zgodnie z zapisami ewidencji gruntów i budynków jest gruntem rolnym.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa.
Mając powyższe na uwadze tut. Organ uznaje skargę w całości i uwzględniając zarzuty niniejszą interpretacją zmienia interpretację indywidualną z dnia 9 marca 2012 r. nr IPTPP1/443-1048/11-2/MS i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku jest prawidłowe. Ponadto uwzględniając skargę, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że wydanie powyższej interpretacji z dnia 9 marca 2012 r. nie nastąpiło bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Czy da się uniknąć odpowiedzialności karno skarbowej? 20 Jan 2014 11:58 PM (11 years ago)

Wynagrodzenie w zamian za umarzane udziały w spółce 20 Jan 2014 11:58 PM (11 years ago)

Interpretacja Indywidualna

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej (…), reprezentowanej przez (…), przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 sierpnia 2012 r. (data wpływu 13 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ustalenia przez organ podatkowy przychodu z tytułu zbycia udziałów w celu umorzenia w wysokości innej niż wartość rynkowa lub nominalna – jest nieprawidłowe.

Polecamy : kasy fiskalne 

Uzasadnienie

W dniu 21 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości ustalenia przez organ podatkowy przychodu z tytułu zbycia udziałów w celu umorzenia w wysokości innej niż wartość rynkowa lub nominalna,

• ustalenia czy do planowanej transakcji zbycia udziałów w celu dobrowolnego umorzenia należy stosować przepisy art. 9a oraz art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi na braki wniosku, pismem z dnia 1 sierpnia 2012 r., nr IPTPB3/423-185/12-2/KJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), wystąpił do Wnioskodawcy o jego uzupełnienie. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 13 sierpnia 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego:
Wnioskodawca, będący Spółką Akcyjną (dalej również: Spółka), jest właścicielem 100% udziałów Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.
Wnioskodawca zamierza zmniejszyć swoje zaangażowanie kapitałowe i zbyć część posiadanych udziałów do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w celu ich umorzenia. Umorzenie udziałów nastąpi w trybie art. 199 § 1 Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej: KSH) w drodze umorzenia dobrowolnego za wynagrodzeniem.
Wnioskodawca, jako jedyny udziałowiec Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, podjął uchwałę o umorzeniu udziałów i obniżeniu kapitału zakładowego, przy czym udziały przeznaczone do umorzenia o łącznej wartości 19.139.500,00 zł zostaną przeniesione do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za wynagrodzeniem w wysokości 19.139.900,00 zł.
Wynagrodzenie za umorzone udziały zostanie wypłacone Wnioskodawcy w formie pieniężnej lub rzeczowej, zgodnie z podjętą uchwałą zgromadzenia Udziałowców.
W uzupełnieniu wniosku podano następujące dane:
Udziały w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny (aport rzeczowy), który na moment wniesienia nie stanowił przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.
Strony transakcji są w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 1) oraz ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podmiotami powiązanymi.
Zgromadzenie Udziałowców Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością podjęło w dniu 27 kwietnia 2012 r. uchwałę o obniżeniu kapitału zakładowego poprzez dobrowolne umorzenie udziałów za wynagrodzeniem. Na podstawie przedmiotowej uchwały obniżono kapitał zakładowy Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z kwoty 41.771.000,00 zł do kwoty 22.631.500,00 zł, to jest o kwotę 19.139.500,00 zł. Obniżenie kapitału nastąpiło poprzez umorzenie 38279 udziałów o wartości nominalnej 500,00 zł każdy udział.
Umorzenie udziałów nastąpi w trybie art. 199 § 1 Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 Nr 94, poz. 1037 ze zm., dalej: KSH) w drodze umorzenia dobrowolnego za wynagrodzeniem. Taki sposób umorzenia udziałów zakłada przeniesienie udziałów na Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością za jej zgodą i za wynagrodzeniem przysługującym za udziały, przy czym przepisy wprost nie określają formy wynagrodzenia. Może ono być zatem ustalone w formie pieniężnej lub rzeczowej. Zgodnie z podjętą uchwałą wynagrodzenie za umorzone udziały Wnioskodawcy może zostać wypłacone w formie pieniężnej lub rzeczowej.
Udziały przeznaczone do umorzenia o łącznej wartości 19.139.500,00 zł zostaną przeniesione do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za wynagrodzeniem w wysokości 19.139.900,00 zł; wynagrodzenie w tej wysokości zostało ustalone w uchwale o obniżeniu kapitału zakładowego. Zatem, zbycie posiadanych przez Wnioskodawcę udziałów w celu umorzenia dobrowolnego nastąpi po wartości nominalnej. Różnica w wysokości 400 zł pomiędzy wartością nominalną objętych udziałów a wartością zbycia udziałów powstała z zaokrąglenia. Zasadne jest przyjęcie, iż nabycie udziałów przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z uwagi na niewielką różnicę, następuje po wartości nominalnej, która jest również wartością bilansową udziałów. Tym samym Zgromadzenie Wspólników podejmując uchwałę o obniżeniu kapitału zakładowego oraz o zbyciu w celu umorzenia udziałów uznało, iż wynagrodzenie za zbywane udziały dla celów tej transakcji może zostać określone na poziomie wartości nominalnej.
Ostatecznie wynagrodzenie zostanie wypłacone w formie rzeczowej w postaci składników majątkowych, po wartości bilansowej w jakiej ujęte są w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Tym samym Wnioskodawca za 38279 udziałów o łącznej wartości nominalnej 19.139.500,00 zł otrzyma wynagrodzenie w postaci składników majątkowych o wartości 19.139.900,00 zł.
W związku z powyższym zadano następujące pytania (po przeformułowaniu):

1. Czy w przypadku, gdy otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie w zamian za umarzane udziały będzie różne od wartości rynkowej lub nominalnej tych udziałów, wynikiem podatkowym z transakcji będzie różnica pomiędzy faktycznie otrzymanym wynagrodzeniem a kosztem nabycia umarzanych udziałów, to wynagrodzenie nie będzie podlegało obowiązkowi ustalenia ceny rynkowej wynikającym z art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy do transakcji zbycia udziałów w celu umorzenia należy stosować przepisy art. 9a ust. 1 i ust. 2 i art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na okoliczność, iż operacja ta następuje pomiędzy podmiotami uznawanymi za powiązane w świetle art. 11 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych co do których istnieje obowiązek sporządzania dokumentacji cen transferowych na podstawie art. 9a ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1.
Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 zostanie rozpatrzony odrębnie.
Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), do transakcji zbycia udziałów w celu umorzenia nie ma zastosowania przepis art. 14 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ przepis ten ma zastosowanie w przypadku ustalenia ceny sprzedaży a nie odnosi się do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 199 KSH.
Zbycie udziałów w celu umorzenia nie jest transakcją odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych, do których możliwe jest stosowanie przepisów art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast przychodem podatkowym z umorzenia udziałów będzie różnica pomiędzy faktycznie otrzymanym wynagrodzeniem a kosztem nabycia umarzanych udziałów, mimo, że otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie będzie różne od wartości rynkowej lub nominalnej tych udziałów.
Nabycie przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością udziałów własnych w celu ich umorzenia stanowi jeden z wyjątków od ogólnego zakazu nabywania przez taką spółkę własnych udziałów.
Zgodnie z art. 199 § 1 KSH, udział może być umorzony jedynie po wpisie spółki do rejestru i tylko w przypadku, gdy umowa spółki tak stanowi. Udział może być umorzony za zgodą wspólnika w drodze nabycia udziału przez spółkę (umorzenie dobrowolne) albo bez zgody wspólnika (umorzenie przymusowe). W myśl art. 199 § 2 KSH, umorzenie udziału wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Stosownie natomiast do art. 199 § 3 KSH, za zgodą wspólnika umorzenie udziału może nastąpić bez wynagrodzenia. Umorzenie udziałów polega na ich prawnym unicestwieniu, tj. wygaśnięciu wszelkich praw, zarówno o charakterze majątkowym, jak i korporacyjnym wynikających z udziałów. Bezpośrednim skutkiem umorzenia jest zmniejszenie łącznej wartości nominalnej posiadanych przez wspólników udziałów. W przypadku umorzenia dobrowolnego, ustawodawca w zakresie wysokości wynagrodzenia za zbywane na rzecz spółki udziały w celu ich umorzenia pozostawia swobodę zgromadzeniu wspólników, nie określając limitu jego wartości. Przepisy KSH nie przesądzają ponadto i tego, w jakiej formie powinno być wypłacone wspólnikowi wynagrodzenie za umarzane udziały. Swoboda działania w tym zakresie pozostawiana spółkom i wspólnikom wynika z dużego stopnia pomocniczości regulacji prawnych w sferze prawa prywatnego, inaczej niż to wygląda w sferze prawa publicznego.
Skutkiem umorzenia jest unicestwienie udziału i zmniejszenie stanu posiadania wspólnika/wspólników w spółce, względnie wręcz wycofanie się wspólnika ze spółki. Umorzenie udziałów własnych może nastąpić zarówno jako umorzenie z czystego zysku, które następuje bez konieczności obniżenia kapitału zakładowego, jak i w drodze obniżenia kapitału zakładowego, z którego finansowane jest wynagrodzenie za umorzone udziały.
W przypadku umorzenia pierwszego udziały zostają umorzone z chwilą powzięcia przez zgromadzenie wspólników stosownej uchwały. Z kolei w przypadku umorzenia w trybie regulowanym przepisami o obniżeniu kapitału zakładowego następuje z chwilą zarejestrowania obniżenia kapitału zakładowego przez sąd rejestrowy.
Efektem uchwały o umorzeniu udziałów będzie przepływ aktywów do udziałowca i obniżenie kapitału zakładowego. Wnioskodawca, jako jedyny udziałowiec Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, podjął uchwałę o umorzeniu udziałów i obniżeniu kapitału zakładowego, przy czym udziały przeznaczone do umorzenia o łącznej wartości 19.139.500,00 zł zostaną przeniesione do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za wynagrodzeniem w wysokości 19.139.900,00 zł. Przy czym wartość wynagrodzenia przekazanego w formie rzeczowej do Wnioskodawcy została ustalona w oparciu o wartość bilansową w jakiej składniki te ujęte zostały w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Zatem, pomiędzy wartością nominalną udziałów przeznaczonych do umorzenia a wynagrodzeniem za te udziały istnieje niewielka różnica niewpływająca na obraz transakcji. Tym samym dochodem ze zbycia udziałów w celu umorzenia będzie różnica pomiędzy wartością nominalną z dnia objęcia udziałów a wartością ustaloną na dzień przeniesienia udziałów w celu umorzenia.
Wynagrodzenie otrzymane w związku ze zbyciem udziałów na rzecz spółki w celu umorzenia, od dnia 1 stycznia 2011 r. nie jest już traktowane jako dochód z udziału w zyskach osób prawnych, a traktowane jest jako przychód pochodzący z działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., „dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji), w tym także dochód uzyskany z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) na rzecz spółki, w celu umorzenia tych udziałów (akcji)”. Jednakże przepisem art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2010 r. Nr 226, poz. 1478), art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został uchylony z mocą od 1 stycznia 2011 r. W świetle powyższego skoro zbycie udziałów w celu ich umorzenia nie jest traktowane jako przychód z kapitałów pieniężnych to powinno być kwalifikowane zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako przychód uzyskany przez Spółkę na zasadach ogólnych (przychód z działalności). Zatem uznać należy, iż przychodem będzie wartość (ustalonych w oparciu o wartość bilansową) uzyskanych jako wynagrodzenie za zbyte udziały składników majątkowych uzyskanych od Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością to jest 19.139.900,00 zł. Przy czym wartość nominalna udziałów przenoszonych w celu umorzenia wynosi 19.139.500,00 zł.
Jednocześnie w myśl art. 12 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się kwot otrzymanych z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) na rzecz spółki w celu umorzenia tych udziałów (akcji) w części stanowiącej koszt ich nabycia bądź objęcia.
Tym samym, dla określenia konsekwencji podatkowych należy ustalić, w jakiej wysokości zostało skalkulowane wynagrodzenie za umarzane udziały (akcje) oraz jaki jest koszt podatkowy tej operacji. Koszt podatkowy powyższej operacji stanowi wartość nominalną umorzonych udziałów to jest 19.139.500,00 zł, natomiast wartość przychodu uzyskanego w zamian za udziały zbyte w celu umorzenia wynosi 19.139.900,00 zł. Tym samym w oparciu o powyższy przepis opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegać będzie kwota 400 zł jako różnica pomiędzy wartością nominalną zbytych udziałów a wartością wynagrodzenia otrzymanego w formie rzeczowej. Z uwagi na fakt, że wynagrodzenia za zbywane w celu umorzenia udziały nie można traktować jako ceny zbycia udziałów do tej transakcji nie stosuje się przepisów art. 14 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości rynkowej.
Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
W zakresie wynagrodzenia w związku z umorzeniem dobrowolnym wspólnicy dość swobodnie mogą ustalić wartość wynagrodzenia. Te ustalenia nie muszą mieć miejsca w samej umowie spółki, ale powinny być dokonane w uchwale zgromadzenia wspólników (zgodnie z art. 199 § 2 KSH). Natomiast na tak sformułowane warunki wspólnik, którego udziały mają zostać umorzone, powinien wyrazić zgodę. Oznacza to, że wynagrodzenie może być określone przez Spółkę w wartości zbliżonej do wartości nominalnej udziałów, czyli może ono być niższe od ich wartości rynkowej. Takie sformułowanie przepisów Kodeksu Spółek Handlowych jest odstępstwem od ogólnych zasad ustalenia cen w transakcjach pomiędzy podmiotami gospodarczymi. Potwierdzeniem tezy Spółki jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 lutego 2008 r. (sygn. akt I SA/Łd 1226/2007), w którym Sąd skonstatował: „dowolność kształtowania woli stron w przypadku dobrowolnego umorzenia udziałów, a także możliwość przeprowadzenia tej operacji bez wynagrodzenia powoduje, iż przy określeniu podatkowych skutków umowy o nabyciu udziałów w celu umorzenia nie można stosować tej samej miary, co przy zasadach wypłaty wspólnikom dywidendy” i w związku z powyższym uznał, że: „nie można mówić o wystąpieniu po stronie spółki przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia”.
Zatem, w przypadku umorzenia dobrowolnego, wynagrodzenie za umorzony udział może być niższe od wartości rynkowej, co więcej, w ogóle może wspólnikowi nie przysługiwać. W takiej sytuacji, gdy następuje umorzenie za wynagrodzeniem niższym niż wartość bilansowa, środki, które miałyby być przeznaczone na wypłatę pozostają w dyspozycji spółki (na przykład powiększając fundusz rezerwowy). Stąd też spłata (wynagrodzenie) za umarzany udział nie musi wcale stanowić świadczenia ekwiwalentnego, jej wysokość bowiem może nie uwzględniać wartości zbywczej (rynkowej) udziału, lecz być uwarunkowana okolicznościami konkretnego przypadku. Tym samym wynagrodzenie może być skalkulowane według wartości nominalnej, bilansowej, ewentualnie w oparciu o inną metodę, która dostosowana jest do potrzeb danej spółki. W przypadku umorzenia udziałów bez wynagrodzenia nie powstaje faktyczny dochód (przychód) po stronie udziałowca, który zbył udziały na rzecz spółki, a tym samym nie ustala się kosztów uzyskania przychodów, przez co w konsekwencji wartość nominalna umorzonych udziałów nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów. Pomocniczo należy wskazać, iż w orzecznictwie jak i w praktyce organów podatkowych nieodpłatne zbycie udziałów na rzecz spółki, której udziały mają być umorzone nie powoduje powstania przychodu zarówno w spółce jak i u wspólników. Jest to praktyka powszechnie stosowana przez organy podatkowe oraz przez sądy. Skoro zbycie bez wynagrodzenia udziałów na rzecz spółki nie powoduje negatywnych konsekwencji podatkowych, to uznać należy również, iż różnica pomiędzy wartością otrzymanego wynagrodzenia za umorzone udziały a jego niższą wartością rynkową również takich konsekwencji nie powoduje.
Zbycie udziałów na rzecz spółki w celu ich umorzenia wynikające z art. 199 KSH jest regulacją szczególną w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego. Przepisy art. 199 KSH wskazują na zbycie udziałów w celu umorzenia, które może odbyć się za wynagrodzeniem, bez wynagrodzenia oraz za wynagrodzeniem ustalonym w sposób wskazany w KSH (dot. umorzenia przymusowego). Przy czym regulacja ta posługuje się pojęciem zbycia jako szerokim pojęciem przeniesienia własności, które może być dokonane odpłatnie lub nieodpłatnie. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 535 Kodeksu cywilnego, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Definicja sprzedaży wynikająca z Kodeksu cywilnego posługuje się pojęciem ceny, natomiast przepisy art. 199 KSH wykluczają pojęcie ceny posługując się pojęciem wynagrodzenia.
W piśmie z dnia 18 lutego 2003 r. (LK-399/L/M/BG/2003) Minister Finansów wyraził pogląd, zgodnie z którym „W przypadku, określonego w art. 199 Kodeksu spółek handlowych, nabycia od wspólnika udziałów przez spółkę w celu ich umorzenia występuje wynagrodzenie. Termin „wynagrodzenie” nie jest tożsamy z ceną. Użycie w art. 199 § 2 k.s.h, terminu „wynagrodzenie” świadczy, iż na gruncie tego przepisu nie chodzi o sprzedaż w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego.”
Mając na uwadze powyższe, przepisy kodeksu spółek handlowych pozostawiły stronom umowy dużą swobodę w kształtowaniu wynagrodzenia za zbywane w celu umorzenia udziały, umożliwiając przy tym zbycie bez wynagrodzenia lub za wynagrodzeniem. Tym samym wartość zbycia udziałów do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w celu umorzenia nie podlega rygorom, o których mowa w art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
Dodatkowo należy zwrócić uwagę na fakt, iż art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określając zasady szacowania dochodu, odwołuje się do ceny. W przypadku zaś umorzenia udziałów pojęcie ceny nie występuje.
Stanowisko to znajduje poparcie w praktyce organów podatkowych, które pomimo zmiany przepisów zachowują swoją aktualność. Przykładowo:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 listopada 2010 r. Nr IBPBII/2/423-20/10/AK: „W omawianej sytuacji powołany powyżej przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych również nie znajdzie zastosowania. Przepis ten odwołuje się bowiem do szacowania przychodu podatnika w sytuacji, gdy w danej transakcji występuje cena sprzedaży. W przypadku zaś zbycia udziałów w celu ich umorzenia przepisy Kodeksu spółek handlowych nie posługują się terminem „cena”, ale terminem „wynagrodzenie”. W przypadku, określonego w art. 199 Kodeksu spółek handlowych, nabycia od wspólnika udziałów przez spółkę w celu ich umorzenia występuje „wynagrodzenie”, a termin „wynagrodzenie” nie jest tożsamy z „ceną”. Zatem stanowisko Spółki, zgodnie z którym do umorzenia udziałów bez wynagrodzenia nie znajdą zastosowania przepisy art. 9a, 11 i 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należało uznać za prawidłowe.”;

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 czerwca 2010 r,. nr IBPBII/2/415-390/10/HS, w której uznał za w pełni prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „ art. 19 ustawy o PIT, określając zasady szacowania dochodu, odwołuje się do ceny. W przypadku zaś umorzenia udziałów pojęcie ceny nie występuje”.

Podsumowując należy zauważyć iż zbycie udziałów przez Wnioskodawcę do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w omawianym stanie faktycznym nie będzie powodować ryzyka zastosowania art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto wskazać należy, iż w przypadku zbycia udziałów w celu umorzenia nie stosuje się przepisów art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnośnie ustalenia ceny rynkowej za zbywane prawo, ponieważ przepis ten nie odnosi się do wynagrodzenia a do ceny, a więc do pojęcia odmiennego niż zbycie za wynagrodzeniem, o którym mowa w przepisach art. 199 KSH.
Zdaniem Wnioskodawcy wypłata wynagrodzenia za umorzone udziały nie daje podstawy do stosowania art. 14 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w celu ustalenia wartości rynkowej wynagrodzenia za zbycie udziałów w celu ich umorzenia. Przy czym wynikiem podatkowym z tej transakcji będzie różnica pomiędzy faktycznie otrzymanym wynagrodzeniem a kosztem nabycia umarzanych udziałów.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z zasadami zawartymi w art. 199 § 1 - § 7 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), udział może być umorzony za zgodą wspólnika w drodze nabycia udziału przez spółkę (umorzenie dobrowolne) albo bez zgody wspólnika (umorzenie przymusowe). Przesłanki i tryb przymusowego umorzenia określa umowa spółki (art. 199 § 1 ww. ustawy). Może się ono odbyć bez wynagrodzenia lub za wynagrodzeniem.
W myśl art. 199 § 2 Kodeksu spółek handlowych, umorzenie udziału wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Wynagrodzenie to, w przypadku umorzenia przymusowego, nie może być niższe od wartości przypadających na udział aktywów netto, wykazanych w sprawozdaniu finansowym za ostatni rok obrotowy, pomniejszonych o kwotę przeznaczoną do podziału między wspólników. W przypadku umorzenia przymusowego uchwała powinna zawierać również uzasadnienie.
W przypadku umorzenia dobrowolnego, ustawodawca w zakresie wysokości wynagrodzenia za zbywane na rzecz spółki udziały w celu ich umorzenia pozostawia swobodę zgromadzeniu wspólników, nie określając limitu jego wartości.
Na gruncie Kodeksu spółek handlowych nie uregulowano też kwestii formy wynagrodzenia za zbywane przez udziałowca udziały. Wydaje się, że dopuszczalna jest wypłata wynagrodzenia zarówno w formie gotówkowej, jak i bezgotówkowej. Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty wynagrodzenia niepieniężnego może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania, np. pożyczki czy kredytu. Spółka może także za bardziej racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia uznać przekazanie określonych składników swoich aktywów udziałowcowi uprawnionemu do wypłaty wynagrodzenia niż ich zbycie, a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku).
Na płaszczyźnie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), wynagrodzenie jako dochód udziałowca uzyskany z odpłatnego zbycia udziałów na rzecz spółki, w celu umorzenia tych udziałów (dotyczy to umorzenia dobrowolnego), jest łączony z innymi dochodami z działalności i jest opodatkowany na zasadach ogólnych.
W tym miejscu należy wskazać, iż ustawą z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478) uchylono pkt 2 ust. 1 art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączając tym samym z dochodów z udziału w zyskach osób prawnych dochody uzyskane z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) na rzecz spółki, w celu umorzenia tych udziałów (akcji).
Jak wynika z powyższego, zysk ze zbycia udziałów (akcji) w spółkach kapitałowych w celu ich umorzenia, nie jest od dnia 1 stycznia 2011 r. kwalifikowany jako dochód z kapitałów pieniężnych. Dotyczy to dobrowolnego (odpłatnego) umorzenia udziałów (akcji), w wyniku którego właściciel udziału (akcji) otrzymuje równowartość umorzonych udziałów (akcji). W wyniku tej nowelizacji, skutki takiej operacji zostały zrównane ze sprzedażą.
Powyższe oznacza, że w przypadku zbycia udziałów przez Wnioskodawcę w celu ich umorzenia, a więc w przypadku umorzenia dobrowolnego w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, transakcję taką należy wyłączyć z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W konsekwencji, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przychód z tytułu dokonania po dniu 1 stycznia 2011 r. ewentualnego zbycia udziałów (akcji) posiadanych w spółkach mających osobowość prawną w celu ich umorzenia, należy rozpoznawać na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (art. 12 ust. 1 pkt 1-3 powołanej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.
Artykuł 12 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy stanowi, iż do przychodów nie zalicza się zwróconych udziałów lub wkładów w spółdzielni, umorzenia udziałów lub akcji w spółce, w tym kwot otrzymanych z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) na rzecz spółki w celu umorzenia tych udziałów (akcji) oraz wartości majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej – w części stanowiącej koszt ich nabycia bądź objęcia, a także zwróconych udziałowcom (akcjonariuszom) dopłat wniesionych do spółki zgodnie z odrębnymi przepisami – w wysokości określonej w złotych na dzień ich faktycznego wniesienia.
Wydatki na nabycie udziałów w spółce stają się kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie ich odpłatnego zbycia. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów albo akcji w spółce oraz innych papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych wkładów, udziałów, akcji oraz innych papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych albo umorzenia jednostek uczestnictwa, tytułów uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.
W myśl art. 15 ust. 1l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku umorzenia udziałów (akcji) objętych w zamian za wkład niepieniężny albo ich zbycia na rzecz spółki w celu ich umorzenia, do ustalenia kosztu, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 3, przepisy ust. 1k stosuje się odpowiednio.
Jednym z przepisów o charakterze szczególnym w stosunku do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 14. W myśl ust. 1 tego artykułu, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie - jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.
Na mocy ust. 2 tego artykułu, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.
Stosownie natomiast do art. 14 ust. 3 omawianej ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.
Użyte przez ustawodawcę pojęcie „odpłatnego zbycia” obejmuje zarówno klasyczną sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcy do zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawne o podobnym charakterze (zamiana, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych). W szczególności, posługując się terminem „wartość wyrażona w cenie”, przepisy nie przesądzają o dopuszczalnej formie zapłaty tej należności. Może ona nastąpić zarówno w pieniądzu, jak i w innej postaci, np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy lub przeniesienia na niego prawa własności rzeczy. Każde z wymienionych rozwiązań będzie prowadziło do uiszczenia „ceny” zbywanej rzeczy lub prawa majątkowego.
Regulacja zawarta w art. 14 odnosi się zatem do przychodu ze zbycia rzeczy lub praw majątkowych, statuując zasadę, że przychodem z tego tytułu jest wartość określona przez strony w umowie jako cena zbycia. Jednocześnie, pozwala organom podatkowym, w przypadku spełnienia wskazanych w ustawie przesłanek, na określenie przychodu w innej wysokości - odpowiadającej wartości rynkowej przedmiotu zbycia. Rolą organów podatkowych nie jest przy tym określenie wartości wyrażonej w cenie, ale wartości rynkowej zbywanej rzeczy bądź prawa majątkowego.
Jeżeli zatem, „cena” bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej zbywanych rzeczy lub praw, przychód może zostać określony przez organ podatkowy w wysokości uwzględniającej wartość rynkową przedmiotu zbycia (art. 14 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych). Sposób określania wartości rynkowej zbywanych składników majątku normuje przy tym art. 14 ust. 2 ww. ustawy, natomiast zasady postępowania organu podatkowego w sytuacji, gdy wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw – art. 14 ust. 3 tej ustawy.
Innymi słowy, zasadą jest, że przychodem ze zbycia udziałów/akcji w celu ich dobrowolnego umorzenia jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Możliwość ustalenia przychodu w innej wysokości jest natomiast odstępstwem od tej zasady – uprawnieniem przysługującym właściwym organom podatkowym, w sytuacji, gdy wartość zbywanych udziałów/akcji, wyrażona w „cenie” określonej w umowie w sposób znaczny (dość duży, istotny, wyróżniający się) odbiega od wartości rynkowej przedmiotu zbycia i jednocześnie nie znajduje to uzasadnionych (opartych na obiektywnych racjach, podstawach) przyczyn.
Ustawa nie określa przy tym warunków uznania omawianej różnicy za „znaczną”. Oceniając tę kwestię, organ podatkowy powinien w szczególności rozważyć kwestię relacji wartości, jakie pojawiły się w związku z daną operacją zbycia udziałów/akcji.
Ustawodawca nie wskazał również, jakie okoliczności uzasadniać mogą istnienie ww. znacznej różnicy wartości. Podatnik może zatem powoływać wszelkie powody/argumenty/racje, stanowiące zasadny powód istotnego zróżnicowania wartości nominalnej zbywanych udziałów w stosunku do wartości przedmiotu wniesionego wkładu.
Należy przy tym podkreślić, że ocena, czy w danym stanie faktycznym zbywany udział został wyceniony według wartości rynkowej, doszło do powstania „znacznej” różnicy wartości nominalnej udziałów oraz wartości rynkowej przedmiotu wkładu oraz czy istniały uzasadnione przyczyny jej powstania, pozostaje w gestii właściwego organu podatkowego i jest dokonywana w ramach stosownej procedury. Kompetencja organów podatkowych do odpowiedniego stosowania art. 14 ust. 1–3 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, dla potrzeb ustalenia przychodu z art. 14 ust. 1 pkt 1 tej ustawy została w sposób wyraźny wskazana przez ustawodawcę w treści tych przepisów.
Reasumując, w przypadku umorzenia dobrowolnego dochodzi do zbycia udziałów na rzecz spółki. Przychód z tytułu zbycia udziałów posiadanych w spółkach mających osobowość prawną w celu ich umorzenia, należy rozpoznać na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zawarte w art. 12. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zastrzeżenie oznacza, że w omawianej sytuacji umorzenia dobrowolnego za wynagrodzeniem zastosowanie znajduje art. 14 ww. ustawy.
Wobec powyższego, zbycie udziałów w celu dobrowolnego ich umorzenia za wynagrodzeniem spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie dochodu z tego tytułu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości różnicy pomiędzy otrzymanym wynagrodzeniem oraz kosztem nabycia umarzanych udziałów. W omawianej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Nie można zatem, zaakceptować stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę, że – wbrew literalnemu brzmieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przepisy art. 14 ust. 1 zdanie 2, ust. 2 i ust. 3 nie mogą mieć zastosowania w sprawie omawianego zbycia udziałów.
Nakaz odpowiedniego stosowania art. 14 ust. 1-3 omawianej ustawy nie prowadzi natomiast do ustalania przez organ innej niż określona przez strony transakcji wartości nominalnej udziałów, ani do „automatycznego” ustalania przychodu z każdego zbycia udziałów (akcji) w wartości rynkowej. W szczególności, przepisy te nie ingerują w treść czynności pomiędzy wspólnikiem a spółką, ale skupiają się wyłącznie na skutkach podatkowych tych czynności.
Powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie sądu administracyjnego, pismo Ministra Finansów i interpretacje indywidualne zostały wydane w innych stanach faktycznych i prawnych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

ABSOLUTNA NOWOŚĆ !!! Pierwsza kasa fiskalna na polskim rynku z panelem dotykowym. 7 Jan 2014 2:08 AM (11 years ago)

Pierwsza kasa fiskalna na polskim rynku z panelem dotykowym.

Nowoczesna, uniwersalna, dedykowana zarówno do pracy stacjonarnej jak i w terenie, w usługach oraz małych placówkach handlowych.
Przetestowana w różnych warunkach atmosferycznych, przystosowana do wielu środowisk pracy.
Wyposażona w elektroniczną kopię paragonów - wystarcza na 5 lat codziennej pracy.

Warte podkreślenia

• solidna obudowa - wytrzymała na uszkodzenia mechaniczne
• dotykowa klawiatura - prosta obsługa, intuicyjne rozwiązania znane z telefonów komórkowych, obsługa nawet w zimowych rękawicach
• wyposażona w smycz - łatwa do przenoszenia
• przyjemna w dotyku, antypoślizgowa obudowa ułatwiająca trzymanie w ręku i stabilną pracę na ladzie (możliwość zamontowania do podłoża)

Gwarancje de minimis (cz. 5): Ile można zyskać? 19 Nov 2013 1:48 AM (11 years ago)

Jakie możliwości daje gwarancja de minimis?

Polecamy

tanie kasy fiskalne

Co zapewnia gwarancja de minimis?

Ponadto gwarancja de minimis to obniżenie kosztów ustanowienia zabezpieczenia. Przedsiębiorca nie wnosi żadnej opłaty za rozpatrzenie wniosku o udzielenie takiej pomocy. Co więcej, dla gwarancji udzielonych do 31 grudnia 2013 roku za pierwszy rok obowiązywania gwarancji, właściciel firmy nie ponosi żadnych kosztów, natomiast w drugim roku opłata wynosi 0,5 proc. wartości gwarancji.
Rozwiązanie to związane jest również z ograniczeniem biurokracji do minimum. Przedsiębiorca jest zobowiązany złożyć jedynie:

• wniosek o udzielenie gwarancji wraz z informacją dotyczącą pomocy publicznej,
• weksla wraz z deklaracją wekslową oraz oświadczenia o poddaniu się egzekucji i o ochronie danych osobowych (jeżeli pomoc zostanie udzielona).

Polecamy
tanie kasy fiskalne warszawa

Przykład

Gwarancje de minimis (cz. 4): Jakie są założenia programu gwarancyjnego? 19 Nov 2013 1:47 AM (11 years ago)

Jakimi obwarowaniami jest obciążona gwarancja de minimis? Zapraszamy do zapoznania się z kolejną częścią cyklu.

Warunki gwarancji de minimis

Polecamy
tanie drukarki fiskalne

Co więcej, nie może on przekroczyć 3,5 mln zł i jednocześnie 60 proc. kredytu (bez odsetek i innych kosztów związanych z udzielaniem kredytu). Maksymalny okres, na jaki gwarancja de minimis może zostać udzielona wynosi 27 miesięcy i jednocześnie nie może być on dłuższy niż okres kredytu wydłużony o 3 miesiące.
Gwarancja de minimis nie może obejmować kredytu przeznaczonego na finansowanie:

• produkcji pierwotnej produktów rolnych,
• rybołówstwa i akwakultury,
• sektora węglowego.

Nie może również gwarantować kredytu na finansowanie wydatków związanych z tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej za granicą, w tym kosztów podróży zagranicznych z tym związanych.

Polecamy
tanie drukarki fiskalne warszawa

Zabezpieczenie gwarancji de minimis stanowi weksel własny in blanco przedsiębiorcy. Zgodnie z obecnie panującymi zasadami, gwarancja udzielona w 2013 roku (do 31.12.2013) jest w pierwszym roku bez kosztowa. W drugim roku opłata prowizyjna wynosi zaledwie 0,5 proc. kwoty gwarancji.
Pomoc de minimis udzielana w tej formie wsparcia wynosi 13,33 proc. kwoty przyznanej gwarancji.

Gwarancje de minimis (cz. 2): Dla kogo jest przeznaczona? 19 Nov 2013 1:45 AM (11 years ago)

Gwarancje de minimis (cz. 3): Jak uzyskać pomoc? 19 Nov 2013 1:45 AM (11 years ago)

Pożyczki pozabankowe - jak nie dać się oszukać? 19 Nov 2013 1:44 AM (11 years ago)

Freelancerze zapewnij sobie emeryturę 19 Nov 2013 1:43 AM (11 years ago)

uż od jakiegoś czasu jesteś freelancerem. Masz klientów, a co za tym idzie – także zlecenia. Nie narzekasz na swoje zarobki. Cieszysz się, że obrałeś właśnie tę drogę. W zasadzie niczym się nie martwisz – masz stały dochód, wykupiłeś ubezpieczenie zdrowotne w postaci polisy, więc taniej Cię wyszło, a w dodatku odwiedzasz gabinety lekarskie w znacznie lepszym stanie niż te refundowane przez NFZ. Ubezpieczeniami społecznymi na razie się nie przejmujesz, bo przecież masz dopiero dwadzieścia parę lat i do emerytury jeszcze daleko. Żyć nie umierać.
Tymczasem rodzi się pytanie, czy aby na pewno nie musisz teraz niepokoić się o swoją emeryturę? Skoro nie opłacasz składek, to kto Ci ją za kilkadziesiąt lat zapewni? Z całą pewnością dużą zaletą freelancingu jest oszczędność na ubezpieczeniach. Ale czy akurat na emerytalnym powinieneś oszczędzać? Nadejdzie kiedyś ten nieubłagany czas, kiedy nie będziesz mógł już pracować. I co wtedy? Zostaniesz na lodzie, bo drobne oszczędności na długo Ci nie wystarczą.
Dowiedź się jakie masz możliwości, bo wkrótce może być za późno. Aby zapewnić sobie godziwe życie na emeryturze, musisz zacząć odkładać na nią już teraz. Dlatego też warto zapoznać się jak najszybciej z dostępnymi opcjami.

Polecamy
drukarki fiskalne warszawa

Kilka słów o wieku emerytalnym

W Polsce granica wyznaczająca wiek emerytalny została ustalona na:

• dla kobiet 60 lat;
• dla mężczyzn 65 lat.

Czyli teoretycznie w tym wieku nie powinieneś już pracować i od tej chwili Twój dobrobyt zależy od kwoty, którą odkładałeś podczas wielu lat pracy. Jeśli nic nie odłożyłeś, to niestety masz poważny problem. Oczywiście jesteś freelancerem i możesz pracować dalej, ale czy nie wolałbyś przejść na zasłużony odpoczynek, pozwiedzać troszkę świata, spędzić ten czas na wspólnych wyprawach ze współmałżonkiem, poświęcić więcej czasu rodzinie, zająć się ogródkiem koło domu, spełnić w końcu swoje marzenia, bo nigdy na to nie miałeś czasu. No właśnie, jak wyobrażasz sobie perspektywę pracy do końca życia? Brzmi okrutnie, prawda?
Zdaje się, że jedną z najgorszych chorób ludzkości w tej chwili jest prokrastynacja, czyli patologiczna wręcz tendencja do odkładania pewnych rzeczy na później. Zazwyczaj skutki jej są bolesne. I tak jest właśnie w przypadku emerytury. Brak odpowiedniej kwoty na jej godziwe przeżycie może okazać się tragiczny w skutkach. W tym wieku problemy ze zdrowiem są częste i zupełnie naturalne, a one przecież utrudniają pracę. Według statystyk GUS po przejściu na emeryturę zostaje nam średnio:

• dla kobiet 20,8 lat życia;
• dla mężczyzn 13,3 lat życia.

I co zamierzasz przez te 20 czy 13 lat pracować, mając do tego problemy ze zdrowiem? Oczywiście, że nie. Dlatego nie zwlekaj dłużej z odkładaniem na emeryturę.

Plusy i minusy franchisingu 19 Nov 2013 1:42 AM (11 years ago)

Kontrola podatkowa w firmie – jak się do niej przygotować? 16 Nov 2013 10:54 AM (11 years ago)

Które z dokumentów księgowych należy drukować? 16 Nov 2013 10:53 AM (11 years ago)

Jak prawidłowo przeprowadzić zebranie z pracownikami? 14 Nov 2013 9:29 AM (11 years ago)

Coraz większe prawa dłużników 14 Nov 2013 9:27 AM (11 years ago)

Kolejne zmiany w e-deklaracjach 14 Nov 2013 9:26 AM (11 years ago)